Trouwen? Dat is echt niks voor mij!
Dat dacht ik.
Liefde laten stromen en liefde in een contract vastleggen. Twee tegenstrijdigheden die niet bij elkaar horen, vond ik…
…en toen…was ik op mijn 24ste getrouwd!
Ik kwam een bijzondere man tegen.
Een man uit een ander land en een andere cultuur. Een man die zijn geld verdiende door muziek te maken op straat en op een klein zolderkamertje woonde met een piepklein zelfgebouwd keukentje en douche. Iemand die leefde van de lucht en de liefde en daar helemaal oké en ontspannen mee was.
Wat een bijzonder, ander mens. Wat een tegenpool voor mijn onrustige ambitie voor wereldverbetering. Wat een aantrekkingskracht!
De liefde werd wederzijds. Alhoewel het voor hem wennen was. Hij dacht in Nederland een blonde, blauwogige, hooggehakte vrouw te vinden en daar was ik; een bruinogige, activistische vrouw op Birkenstocks!
Ons samenzijn compenseerde de verschillende verwachtingen. Wat hadden we het leuk samen! De liefde groeide. En om onze liefde langer te kunnen laten voortduren had hij een verblijfsvergunning nodig en daarvoor was trouwen een makkelijke mogelijkheid.
Dus we trouwden, op een regenachtige maandagochtend in juli. Een maandagochtend, dus gratis! Een formaliteit, en om er toch een bijzonder moment van te maken, nodigden we mijn ouders, oma en zijn vriend uit. Om te getuigen. We zeiden tegen elkaar; als we over 10 jaar nog samen zijn, geven we een feestje!
We groeiden samen verder, in liefde en met regelmatige uitdagingen. Want, zoals vaak in een relatie; wat eerst bijzonder en aantrekkelijk is, blijkt later ook een bron van irritatie. En daar eerlijk naar kijken, eigen verantwoordelijkheid in nemen, spiegelen en niet willen veranderen…dat is een lange leerweg. Met vallen en opstaan struikelden wij verder en bleven wij verbonden.
Zelfliefde, dat was de sleutel om de liefde te laten voortduren. Want toen we beiden, ieder op een eigen manier, zelfliefde ontdekten en ontwikkelden konden we autonomie en verbinding samen brengen. Sindsdien is er liefde waarin we elkaar in alles kunnen zien, ontvangen én waarderen! Ieder in onze waardevolle eigenheid, ieder met eigen uitdagingen en talenten. We hebben de ander niet meer nodig om onze eigen verwachtingen en onze eigen leegte te vullen…
Met ontroering kijk ik nu naar mijzelf én naar hem. We houden vast en laten los. Onze liefde is een bron van verbinding, vertrouwen, veiligheid, verlangen en een onuitputtelijke spiegel van mijzelf.
Ik kan met trots en dankbaarheid zeggen; vandaag vier ik het, ik ben 35 jaar getrouwd!
